6. (síðasti) sunnudagur eftir þrettánda – Ummyndun

Litur: Hvítur.

Vers vikunnar:
„Því að Guð sem sagði: „Ljós skal skína fram úr myrkri!“ lét það skína í hjarta mitt til þess að birtu legði af þekkingunni á dýrð Guðs eins og hún skín frá ásjónu Jesú Krists.“ (2Kor 4.6)

Kollekta:
Guð, sem staðfestir leyndardóma trúarinnar fyrir dýrlega ummyndum þíns elskaða sonar: Veit af náð þinni að vér megum verða samarfar ríkis hans og hluttakendur í dýrð hans, sem með þér lifir og ríkir í einingu heilags anda, einn sannur Guð um aldir alda.

Textaröð: B

Lexía: IIMós 3.1-8a, 10, 13 og 15
Móse gerðist fjárhirðir hjá tengdaföður sínum, Jetró, presti í Midían. Einu sinni rak hann féð langt inn í eyðimörkina og kom að Hóreb, fjalli Guðs. Þá birtist honum engill Guðs í eldsloga sem stóð upp af þyrnirunna. Hann sá að runninn stóð í ljósum logum en brann ekki. Móse hugsaði: „Ég verð að ganga nær og virða fyrir mér þessa mikilfenglegu sýn. Hvers vegna brennur runninn ekki?“
Þegar Drottinn sá að hann gekk nær til að virða þetta fyrir sér kallaði Guð til hans úr miðjum runnanum og sagði: „Móse, Móse.“ Hann svaraði: „Hér er ég.“ Drottinn sagði: „Komdu ekki nær, drag skó þína af fótum þér því að staðurinn, sem þú stendur á, er heilög jörð.“ Og hann bætti við: „Ég er Guð föður þíns, Guð Abrahams, Guð Ísaks og Guð Jakobs.“ Þá huldi Móse andlit sitt því að hann óttaðist að líta Guð.
Þá sagði Drottinn: „Ég hef séð eymd þjóðar minnar í Egyptalandi og heyrt kvein hennar undan þeim sem þrælka hana. Já, ég þekki þjáningu hennar. Ég er kominn niður til að bjarga henni úr greipum Egypta og leiða hana úr þessu landi og upp til lands sem er gott og víðlent,
Farðu nú af stað. Ég sendi þig til faraós. Leiddu þjóð mína, Ísraelsmenn, út úr Egyptalandi.“
Móse sagði við Guð: „Ef ég kem til Ísraelsmanna og segi við þá: Guð feðra ykkar hefur sent mig til ykkar, og þeir spyrja mig: Hvert er nafn hans? hverju á ég þá að svara þeim?“
Enn fremur sagði Guð við Móse: „Svo skaltu segja við Ísraelsmenn: Drottinn, Guð feðra ykkar, Guð Abrahams, Guð Ísaks og Guð Jakobs, sendi mig til ykkar. Þetta er nafn mitt um aldur og ævi, heiti mitt frá kyni til kyns.

Pistill: 2Kor 3.13-18
Ég geri ekki eins og Móse sem setti skýlu fyrir andlit sér til þess að Ísraelsmenn skyldu ekki horfa á ljóma þess sem var að hverfa. En hugur þeirra varð sljór. Því allt til þessa dags hvílir sama skýlan yfir upplestri hins gamla sáttmála og henni hefur ekki verið svipt burt því að Kristur einn lætur hana hverfa. Já, allt til þessa dags hvílir skýla yfir hjörtum þeirra hvenær sem lesið er úr lögmáli Móse. En „þegar einhver snýr sér til Drottins er skýlan tekin burt“. Drottinn er andinn og þar sem andi Drottins er, þar er frelsi. En við sjáum öll með óhjúpuðu andliti dýrð Guðs endurspeglast í Kristi og andi hans lætur okkur umbreytast eftir þeirri sömu mynd til enn meiri dýrðar.

Guðspjall: Mrk 9.2-9
Eftir sex daga tekur Jesús með sér þá Pétur, Jakob og Jóhannes og fer með þá upp á hátt fjall að þeir væru einir saman. Þar ummyndaðist hann fyrir augum þeirra og klæði hans urðu fannhvít og skínandi og fær enginn bleikir á jörðu svo hvítt gert. Og Elía og Móse birtust þeim og voru þeir á tali við Jesú. Þá tekur Pétur til máls og segir við Jesú: „Meistari, gott er að við erum hér. Gerum þrjár tjaldbúðir, þér eina, Móse eina og Elía eina.“ Hann vissi ekki hvað hann átti að segja enda urðu þeir mjög skelfdir.
Þá kom ský og skyggði yfir þá og rödd kom úr skýinu: „Þessi er minn elskaði sonur, hlýðið á hann!“ Og jafnskjótt litu lærisveinarnir í kringum sig og sáu engan framar hjá sér nema Jesú einan.
Á leiðinni ofan fjallið bannaði Jesús þeim að segja nokkrum frá því er þeir höfðu séð fyrr en Mannssonurinn væri risinn upp frá dauðum.

Sálmur: 119
Þótt holdið liggi lágt og læst í dróma,
fær andinn hafist hátt
í himinljóma.
Hann fylgir Drottni
fjalls á tindinn bjarta,
þar fögur útsjón er,
Guðs undradjúp þar sér
hið hreina hjarta.

Hér niðri’ á láði’ er lágt
og ljósi fjarri,
í trúarhæð er hátt
og himni nærri.
Þar er svo hátt,
að hverfur allt hið smáa,
hið lága færist fjær,
en færist aftur nær
hið helga’ og háa.

Hér niðri’ í djúpum dal
er dimman svarta,
þar uppi’ í svölum sal
skín sólin bjarta.
Þar er svo bjart,
að birtast huldir vegir,
í gegnum grafarhúm,
í gegnum tíma’ og rúm
þá augað eygir.

Ó, hér er hark og stríð
og hávær glaumur,
en þar er þögn svo blíð
sem þögull draumur.
Þar er svo hljótt,
að hverfur tímans niður,
Guðs hjarta heyrist slá,
í hjarta mínu þá
býr fró og friður.

Þar tignartindi á
ég tjald vil gera,
þar góðum Guði hjá
er gott að vera
og ummyndast
og búast björtum klæðum
og öðlast eilíft skart,
með andlit sólarbjart,
á helgum hæðum.

Ég bjart lít blika ský
á banadegi,
raust heyri eg þar í:
“Minn elskulegi”!
Þá skyggir dauðans
ský á lífsins blóma,
mig enginn ótti slær,
mér einn er Jesús nær
í ljóssins ljóma.

Valdimar Briem

Bæn dagsins:
Drottinn Jesús Kristur, send ljóma dýrðar þinnar í hjörtu okkar svo að við getum borið vitni um ljós þitt í miðju myrkri þessa heims. Því að þú lifir og ríkir með föður og anda og hefur á öllu vald til eilífðar. Amen.