Aš luktum dyrum kom lausnarinn
til lęrisveinanna foršum
og bar žeim miskunnarbošskap sinn
meš blessušum frišaroršum.
Um lęstar dyr kemst lausnarinn enn,
Gušs lög žótt standi' ķ skoršum.

Ķ Eden foršum var lokuš leiš
aš lķfsins blómgušum viši.
Kerśb meš sveipanda sverš žar beiš
meš sķnu himneska liši.
Um lęstar dyr kom žar lausnarinn
og lauk upp žvķ gullna hliši.

Og enn er žó haršlęst hjarta manns
og haršlega móti strķšir
og gušdómsraust eigi gegnir hans,
er gjörvöll nįttśran hlżšir.
Um lęstar dyr kemur lausnarinn
og lżkur žó upp um sķšir.

Og eitt sinn grafar hiš dimma djśp
yfi'r daušum oss lykjast tekur.
Žar blundum vér allir ķ bleikum hjśp,
uns bįsśnan löndin skekur.
Um lęstar dyr kemur lausnarinn
og lśšur hans alla vekur.

Og lķfsins bók er žó lokaš enn
og leišinni' aš dżršarhöllum.
Žar stöndum vér daprir, dęmdir menn
og Drottins miskunn įköllum.
Ó, lausnari vor, kom um lęstar dyr
og ljśk upp fyrir oss öllum.

Sb. 1886 - Valdimar Briem